Ze had stiekem een minnaar

Ik weet niet waarom ik dit schrijf. Misschien om mijn hart te luchten, misschien om advies te vragen. Want eerlijk? Ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Mijn vrouw, mijn lieve Nadine, is er niet meer. En nu voel ik me niet alleen weduwnaar, maar ook bedrogen.

Een klap uit het niets

Het ongeluk gebeurde op een vrijdagavond. Nadine was met haar vriendinnen een dagje uit geweest – een spa, zei ze. Ze zou vroeg thuis zijn, maar dat gebeurde niet. Op de A4 ging het mis. Een vrachtwagenchauffeur had haar te laat gezien. De klap was fataal. Haar twee vriendinnen overleefden, zwaargewond, maar Nadine… zij was er meteen niet meer.

Ik was kapot. De moeder van mijn kinderen, mijn steun en toeverlaat, was weg. Ik dacht dat het ergste achter de rug was. Maar ik had geen idee wat er nog zou komen.

De man die ik niet kende

De begrafenis was drukbezocht. Familie, vrienden, collega’s – iedereen hield van Nadine. Maar toen, net voordat de dienst begon, stond er een man voor me. Ik had hem nog nooit eerder gezien.

Hij stak zijn hand uit. "Gecondoleerd," zei hij. "Ik hield van haar. Ik had haar willen trouwen." Mijn hart stopte even. "Sorry, wat zeg je?" Zijn blik was serieus. "Nadine en ik… we waren al jaren samen."

Mijn hoofd tolde. Dit kon niet waar zijn. Maar ergens, diep vanbinnen, voelde ik het. Dit was niet zomaar een gek. Dit was de man die mijn vrouw had liefgehad achter mijn rug om.

De waarheid doet pijn

Die avond opende ik haar laptop. Ik wist haar wachtwoord – we deelden alles, toch? Nou, blijkbaar niet. Haar Facebook had een verborgen account. Haar e-mails waren vol met berichten van hem. Ze hadden samen gereisd, gelachen, liefgehad. En ik? Ik was gewoon de man thuis.

Wat me het meeste pijn deed? Het was niet zomaar een affaire. Ze hield echt van hem. En hij van haar.

Wat nu?

Ik voel me verloren. Hoe verwerk je iets dat je hele realiteit kapotmaakt? Moet ik boos zijn? Moet ik haar vergeven, zelfs nu ze er niet meer is? Moet ik deze man confronteren, of gewoon proberen verder te gaan?

Wat zou jij doen als je in mijn schoenen stond? En wat zeg ik tegen de kinderen? Zijn ze überhaupt wel mijn kinderen. Al deze dingen gaan door mijn hoofd. Advies gevraagd aub.